23 μικρά κείμενα για την πόλη και τους ανθρώπους της

Δεν είμαι συγγραφέας, είμαι λογοπλόκος και γραφιάς λέξεων μικρών λογοπαιγνίων, χωρίς περαιτέρω αξιώσεις. Όπως λέει κι ο Νίκος Παπάζογλου «εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι»
Και μου αρέσει να παραφράζω την Κατερίνα Γώγου: «….. κείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω συγγραφέας. Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω….»

Το λοιπόν…

23 κείμενα για την πόλη και τους ανθρώπους της, δημοσιευμένα στον «Αγγελιοφόρο» και στο διαδίκτυο. Γραμμένα στο μαγνητόφωνο, στις παραβαρδάριες οδούς, στις γειτονιές της Αναγεννήσεως και (εντός – εκτός) σε δικαστικές αίθουσες, τις μέρες της σχολής και της εργασίας.

«……….κείμενα μπάτσοι και χαφιέδες, που ρουφιανεύουν συνειδήσεις, καρφώνουν φρονήματα, μαγνητοφωνούν τις χαμηλόφωνες ελπίδες, φωτογραφίζουν τα κόκκινα όνειρα των φτωχών.
…………κείμενα – σκουπίδια, που τα γράφουν τις νύχτες οι ρακοσυλλέκτες της κρίσης, πρώην αξιοπρεπείς μικροαστοί που τους ξέσκισαν τα μνημόνια και τα ψάχνουν εναγωνίως τους κάδους των σούπερ μάρκετ ή τα εντέχνως αφημένα τρόφιμα από τις σοροπτιμίστριες χήρες της φιλοπτώχου. Αυτά είναι τα κείμενα…».
Στα κείμενα διατηρήθηκε η αρχική τους μορφή, όπως δημοσιεύθηκαν με ελάχιστες – ορθογραφικές κυρίως διορθώσεις.